Γιώργης Παυλόπουλος «Τα Αντικλείδια» - Προτεινόμενο θέμα

Γιώργης Παυλόπουλος, Τα Αντικλείδια»

Η Ποίηση είναι μια πόρτα ανοιχτή. 

Πολλοί κοιτάζουν μέσα χωρίς να βλέπουν 

τίποτα και προσπερνούνε. Όμως μερικοί 

κάτι βλέπουν, το μάτι τους αρπάζει κάτι 

και μαγεμένοι πηγαίνουνε να μπουν. 

Η πόρτα τότε κλείνει. Χτυπάνε μα κανείς 

δεν τους ανοίγει. Ψάχνουνε για το κλειδί. 

Κανείς δεν ξέρει ποιος το έχει. Ακόμη 

και τη ζωή τους κάποτε χαλάνε μάταια 

γυρεύοντας το μυστικό να την ανοίξουν. 

Φτιάχνουν αντικλείδια. Προσπαθούν. 

Η πόρτα δεν ανοίγει πια. Δεν άνοιξε ποτέ 

για όσους μπόρεσαν να ιδούν στο βάθος. 

Ίσως τα ποιήματα που γράφτηκαν 

από τότε που υπάρχει ο κόσμος 

είναι μια ατέλειωτη αρμαθιά αντικλείδια 

για ν’ ανοίξουμε την πόρτα της Ποίησης.

Μα η Ποίηση είναι μια πόρτα ανοιχτή.

Ερωτήσεις:

1. Ο ποιητής γράφει κατά βάση ποίηση αφηγηματική, με ιστορίες παράξενες, χτισμένες με εικαστική τέχνη. Στο ποίημά του «Τα Αντικλείδια» να εντοπίσετε τα παραπάνω χαρακτηριστικά της ποιητικής του

α) ορίζοντας το είδος του αφηγητή και την εστίαση στο ποίημα,

β) ορίζοντας το χρόνο και το χώρο του ποιήματος,

γ) αναφέροντας δύο παραδείγματα από στοιχεία κινηματογραφικής οπτικής στο ποίημα.

[Μονάδες 15]

2. α) Ενώ ο κυρίαρχος χρόνος των ρημάτων του ποιήματος είναι ο Ενεστώτας, στον 12^ο και 13^ο στίχο τα ρήματα τίθενται σε χρόνο Αόριστο. Τι υποδηλώνει αυτή η αλλαγή; 

β) Ποια είναι η εστίαση της αφηγηματικής φωνής, τι επιτυγχάνεται με αυτή και σε ποιο σημείο του ποιήματος εντοπίζετε αλλαγή στην εστίαση;  

[Μονάδες 20]

3.  «Στην Τέχνη προσπαθούμε να αποσβήσουμε τον εαυτό μας. Το πρόσωπό μας, δεν πρέπει καν να φαίνεται. Μόνο τότε μπορούμε να φτιάξουμε κάτι». Με αφορμή τα παραπάνω λόγια του ποιητή Παυλόπουλου να χαρακτηρίσετε τον αφηγητή του κειμένου και το είδος του. (π.χ. ομοδιηγητικός, ετεροδιηγητικός, παντογνώστης, εσωτερικής εστίασης κ.ο.κ)

ΜΟΝΑΔΕΣ 20

4. Να αναλύσετε το νόημα των στίχων 14-18: «Ίσως τα ποίηματα που γράφτηκαν … Μα η Ποίηση είναι μια Πόρτα ανοιχτη»

[Μονάδες 25]

5 .  Να συγκρίνετε με βάση το περιεχόμενο το ποίημα του Γιώργη Παυλόπουλου «Η στάχτη» με τα «Αντικλείδια» του ίδιου ποιητή

Φύσαγε ὁ ἀγέρας
ἀνέβαζε τὴ στάχτη τους
τὴν πήγαινε στὸν οὐρανὸ
φοβόταν ἐκείνη φοβόταν
οὐὰ φοβιτσιάρα τῆς φώναζε.

Πάψε τρελέ του ἔλεγε
δὲν εἴμαστε πιὰ στὴ γῆ
δὲν ἔχουμε πιὰ δέρμα
δὲν ἔχουμε μαλλιὰ
δὲν ἔχουμε μήτε μάτια.

Γίναμε στάχτη τῆς ἔλεγε
ὅμως μὲ βλέπεις καὶ σὲ βλέπω
καὶ μένει ἀκόμα ἡ ἀγάπη
ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ γίνει στάχτη
καὶ μένει ἀκόμα ἡ ἀγάπη.

Εἶμαι ἡ στάχτη σου τοῦ ἔλεγε
καὶ εἶσαι ἡ στάχτη μου
μὰ ποῦ ἀνεβαίνουμε ποῦ πᾶμε
κι ὅλο φυσάει κι ὅλο σὲ χάνω
οὐὰ φοβιτσιάρα τῆς φώναζε.

Πάψε τρελέ του ἔλεγε.