ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΤΩΝ ΧΡΟΝΩΝ - ΛΑΤΙΝΙΚΑ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ SMARTLEARN- ΣΕΛ. 5

ΒΑΣΙΚΗ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΗ: Το φαινόμενο ισχύει μόνο όταν η δευτερεύουσα πρόταση εκφέρεται με υποτακτική. Δεν ισχύει όταν έχουμε οριστική.

ΒΑΣΙΚΟΣ ΚΑΝΟΝΑΣ: Όταν το ρήμα της κύριας πρότασης είναι αρκτικού χρόνου, τότε υποχρεωτικά στην δευτερεύουσα πρόταση θα έχουμε αρκτικό χρόνο. Όταν στην κύρια πρόταση το ρήμα είναι ιστορικού χρόνου, τότε στην δευτερεύουσα πρόταση θα έχουμε ιστορικό χρόνο. Έτσι, όταν στην κύρια πρόταση έχω αρκτικό χρόνο, η δευτερεύουσα πρόταση θα εκφέρεται με υποτακτική ενεστώτα για το σύγχρονο, με υποτακτική παρακειμένου για το προτερόχρονο και με υποτακτική ενεστώτα ενεργητικής περιφραστικής συζυγίας για το υστερόχρονο. Όταν στην κύρια πρόταση έχω ιστορικό χρόνο, η δευτερεύουσα πρόταση θα εκφέρεται με υποτακτική παρατατικού για το σύγχρονο, υποτακτική υπερσυντελίκου για το προτερόχρονο και υποτακτική παρατατικού ενεργητικής περιφραστικής συζυγίας για το υστερόχρονο.

Συγκεντρωτικά…

ΑΡΚΤΙΚΟΣ ΧΡΟΝΟΣ (κύρια πρόταση)	Σύγχρονο: υποτακτική ενεστώτα	Προτερόχρονο: υποτακτική παρακειμένου	Υστερόχρονο: Υποτακτ. Ενεστώτα Ενερ. Περιφ. Συζυγ.
ΙΣΤΟΡΙΚΟΣ ΧΡΟΝΟΣ (κύρια πρόταση)	Σύγχρονο:  Υποτακτική παρατατικού	Προτερόχρονο: υποτακτική υπερσυντελίκου	Υστερόχρονο: Υποτακτ. Παρατατ. Ενερ. Περιφ. Συζ.

  

ΙΔΙΟΜΟΡΦΙΑ ΤΗΣ ΑΚΟΛΟΥΘΙΑΣ ΤΩΝ ΧΡΟΝΩΝ

ΕΙΔΗ ΠΡΟΤΑΣΕΩΝ

1. Βουλητικές
2. Ενδοιαστικές
3. Συμπερασματικές ουσιαστικές
4. Συμπερασματικές επιρρηματικές
5. Τελικές προτάσεις του Quin και Quominus
6. Αναφορικές Τελικές
7. Αναφορικές Συμπερασματικές

Εκφέρονται πάντα με :

• ΥΠΟΤΑΚΤΙΚΗ  ΕΝΕΣΤΩΤΑ μετά από αρκτικό χρόνο
• ΥΠΟΤΑΚΤΙΚΗ ΠΑΡΑΤΑΤΙΚΟΥ μετά από ιστορικό χρόνο

ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΗΣΗ ΤΗΣ ΙΔΙΟΜΟΡΦΙΑΣ

Γιατί η βούληση [/ή ο σκοπός/'η το συμπέρασμα/ή ο φόβος /ή η πρόθεση] είναι ιδωμένα τη στιγμή που εμφανίζονται στο μυαλό του ομιλητή (συγχρονισμός της κύριας με τη δευτερεύουσα πρόταση) και όχι τη στιγμή της πιθανής πραγματοποίησής  τους.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ:

Στις: Συμπερασματικές επιρρηματικές, Ενδοιαστικές, προτάσεις του  quominus και του quin μπορεί να χρησιμοποιηθεί και Υποτακτική Παρακειμένου όταν θεωρείται ότι το περιεχόμενο της δευτερεύουσας έχει ήδη πραγματοποιηθεί , είναι δηλ. πράξη ολοκληρωμένη στο παρελθόν.